Długopole-Zdrój to wieś uzdrowiskowa położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Bystrzyca Kłodzka. Miejscowość ta leży nad Nysą Kłodzką, w Obniżeniu Bystrzycy Kłodzkiej, na wysokości około 370–400 m n.p.m.
Historia Długopola-Zdroju jest bardzo ciekawa. Najstarsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1346 roku i mówią o nadaniu tutejszego sołectwa von Glubosom z Zamku Szczerba. W roku 1381 znajdujący się w pobliżu młyn należący do von Glubosów został przez nich podarowany jako uposażenie szpitalowi w Bystrzycy Kłodzkiej. Młyn wypracowywał dla szpitala zyski aż do około 1630 roku. Od 1563 roku aż do wojny trzydziestoletniej na terenie uzdrowiska znajdowała się kopalnia ałunu.
W czasie Wojny Trzydziestoletniej po zawaleniu się sztolni Gab Gottes (Stąpanie Boga) zaczęła wypływać woda zawierająca kwas węglowy i uniemożliwiła dalsze wydobycie ałunu. W 1705 roku dr C. Ohm podaje w spisie źródeł leczniczych Śląska i Hrabstwa Kłodzkiego źródło żelaziste Długopola. W 1762 roku miejscowy młynarz Wolf umieścił nieopodal swego domu kadź do kąpieli zasilaną przez żelazistą wodę.
W 1802 roku powstaje już właściwe uzdrowisko znane w Europie jako Bad Langenau. Rozpoczęto prowadzenie leczniczych kąpieli. Do 1817 roku teren uzdrowiska znajdował się w ręku rodziny Wolf, a następnie został zakupiony przez podkomorzego miasta Habelschwerdt (obecnie Bystrzyca Kłodzka). Wybudowano pierwszy zakład kąpielowy z 16 kabinami wyposażonymi w drewniane wanny. W 1819 roku wybudowano nad źródłem Emilia drewnianą pijalnię wód oraz drewniany dom zdrojowy.
W latach późniejszych Długopole-Zdrój rozwijało się intensywnie. W 1839 roku uzdrowisko zostało sprzedane dr Juliusowi Hancke z Wrocławia. Dzięki inwestycjom powstawały pensjonaty, urządzenia lecznicze oraz miejsca rekreacyjne (powiększono powierzchnię Parku Zdrojowego). Od 1844 roku wykonywało się w Długopolu zabiegi borowinowe. W 1875 roku doprowadzono do uzdrowiska linię kolejową, a w 1882 roku powstał dworzec.