Gdańsk, znany również jako Gduńsk, Danzig, Gedanum, Dantiscum, Danswijk, to miasto na prawach powiatu w północnej Polsce, w województwie pomorskim. Położone nad Morzem Bałtyckim u ujścia Motławy do Wisły nad Zatoką Gdańską, jest największym pod względem powierzchni miastem w kraju. Jest to centrum kulturalne, naukowe i gospodarcze oraz węzeł komunikacyjny północnej Polski, stolica województwa pomorskiego. Jest to również ośrodek gospodarki morskiej z drugim co do wielkości portem handlowym Morza Bałtyckiego.
Gdańsk z 486 345 mieszkańcami zajmuje szóste miejsce w Polsce pod względem liczby ludności, a pierwsze miejsce pod względem powierzchni – 683 km². Jest to ośrodek aglomeracji trójmiejskiej, nazywanej też gdańską, wraz z Gdynią i Sopotem tworzą Trójmiasto.
Miasto ma ponadtysiącletnią historię i jego tożsamość na przestrzeni wieków kształtowała się pod wpływem różnych kultur. Gdańsk był największym miastem Rzeczypospolitej Obojga Narodów, miastem królewskim i hanzeatyckim, posiadał prawo do czynnego uczestnictwa w akcie wyboru króla. W XVI wieku był najbogatszym miastem w Rzeczypospolitej. Obywatelstwo Gdańska dawało przywilej do posiadania ziemi. Należał do niezależnego terytorium miasta Gdańska i położony był w drugiej połowie XVI wieku w województwie pomorskim. Miasto było również ważnym ośrodkiem kulturalnym. W latach 1920-1939 istniało autonomiczne miasto-państwo Wolne Miasto Gdańsk, pod ochroną Ligi Narodów. Gdańsk uznawany jest za symboliczne miejsce wybuchu II wojny światowej oraz początku upadku komunizmu w Europie Środkowej. W mieście działa wiele instytucji i placówek kulturalnych.
W Gdańsku odbywają się największe na świecie międzynarodowe targi bursztynu i wyrobów bursztynowych Amberif.
Pierwsza wzmianka o Gdańsku pochodzi ze spisanego po łacinie w 999 roku Żywotu świętego Wojciecha. Opisuje on wizytę biskupa Wojciecha na tym terenie wiosną 997 roku i tę datę często przyjmuje się umownie jako początek dziejów miasta, chociaż już w VII wieku była tu osada rybacka[f]. W dokumencie tym Jan Kanapariusz nazwę Gdańska zapisał w zlatynizowanej formie urbe Gyddanyzc[g]. Miejscowość pod zlatynizowaną nazwą Gdanczk wymieniona jest w łacińskim dokumencie wydanym w Lubiniu w 1281 roku sygnowanym przez księcia pomorskiego Mściwoja II.
Nazwa doczekała się kilku teorii na temat jej pochodzenia. Według najszerzej przyjętej teorii pochodzi od rozlewiska w ujściu Wisły i ma słowiańskie pochodzenie. Utworzono ją poprzez dodanie sufiksu -ьsk- do prasłowiańskiego rdzenia *-gъd oznaczającego mokry, wilgotny. Według innej teorii nazwa ma się wywodzić od niezachowanej nazwy pobliskiej rzeki, która dziś brzmiałaby Gdania. Formant -sk w języku polskim był produktywny w nazwach topograficznych i dzierżawczych i stanowi cechę charakterystyczną polskich nazw miejscowych i przestrzennych.