Grójec to miasto w Polsce położone w województwie mazowieckim, siedziba powiatu grójeckiego i gminy miejsko-wiejskiej Grójec. Leży 45 km na południe od Warszawy, na pograniczu Wysoczyzny Rawskiej i Równiny Warszawskiej. Przez miasto przepływa Molnica, będąca dopływem rzeki Kraski.
Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Grójec liczył 16 758 mieszkańców. Historia miasta sięga czasów, kiedy jego nazwa brzmiała Grodziec. Grodziec położony był w drugiej połowie XVI wieku w powiecie grójeckim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego. Do 1954 roku Grójec był siedzibą wiejskiej gminy Kobylin.
Pierwsze ślady osadnictwa w Grójcu datowane są na VII w. p.n.e. W XI-XII wieku Grójec był grodem kasztelańskim, a tytuł przeniesiono około 1250 do Czerska. W latach 1124–1250 Grójec był siedzibą archidiakonatu diecezji poznańskiej, przeniesionego następnie do Czerska.
Prawa miejskie Grójec otrzymał w 1419 r. z nadania księcia mazowieckiego Janusza I Starszego. Miasto uzyskało w 1526 r. statut miasta powiatowego. Miasto było zniszczone w 1656 r. podczas potopu szwedzkiego.
W latach 1808–1815 Grójec wchodził w skład Księstwa Warszawskiego. W dniach 22–25 I 1863 r. doszło do pierwszych wystąpień powstańczych, a w 1863 r. na terenie gminy miały miejsce walki z wojskami rosyjskimi.
W okresie międzywojennym na 10500 mieszkańców Grójca 5200 stanowiła ludność żydowska. Grójec w czasie II wojny światowej był miejscem walk i cierpień. We wrześniu 1939 stacjonowały tu 211. i 212. eskadry bombowe, a 6 września tego roku miała miejsce nalot Luftwaffe.
Jesienią 1940 roku utworzono getto dla ludności żydowskiej z Grójca oraz innych miejscowości (ok. 6 tys. osób), a w lutym 1941 roku wywieziono Żydów z grójeckiego getta do getta warszawskiego.