Konin to miasto na prawach powiatu w centralnej Polsce, położone w województwie wielkopolskim. Jest siedzibą powiatu konińskiego i leży w Dolinie Konińskiej, nad Wartą. Jest to główny ośrodek Konińskiego Zagłębia Węgla Brunatnego.
Konin otrzymał prawa miejskie przed 1293 rokiem. Był to królewski gród Korony Królestwa Polskiego, należący do starostwa konińskiego. W drugiej połowie XVI wieku leżał w powiecie konińskim województwa kaliskiego.
Według danych GUS z 31 grudnia 2022 roku, Konin liczył 68 112 mieszkańców i był pod względem liczby ludności czwartym (po Poznaniu, Kaliszu oraz Pile) miastem w województwie wielkopolskim, a także 48. spośród najludniejszych miast w Polsce.
Z okresu około 9000-8000 roku p.n.e. pochodzą znalezione na wydmach nadwarciańskich narzędzia krzemienne – ostrza trzoneczkowe, drapacze, rylce i noże, świadczące o istnieniu na terenie obecnego Konina, oraz w jego okolicach, skupisk ludności z kultury świderskiej. Z późniejszego okresu pochodzi cmentarzysko ludności z kultury przeworskiej.
Gród istniał już w X wieku i to wokół niego powstało miasto. Pierwsza wzmianka o Koninie (tj. wójcie Gosławie z Konina) pochodzi z 1293 roku. Konin był początkowo osadą na wyspie wśród rozlewisk Warty strzegącą brodu, a następnie mostu (pierwsza wzmianka z 1328 roku) na szlaku między Kaliszem a Kruszwicą.
W 1306 roku miasto opowiedziało się po stronie Władysława Łokietka w walce o koronę polską. Z podobnego okresu pochodzą wzmianki o kasztelanach konińskich.
Gród został spalony przez Krzyżaków w 1331 roku, następnie odbudowany na polecenie Kazimierza Wielkiego w latach 1333–1370, kiedy król polski nakazał zbudować zamek murowany w Koninie. Miasto zostało otoczone murem z basztami i stało się siedzibą powiatu sądowego (starosta koniński rezydował w obecnie już nieistniejącym zamku), w którym odbywały się sądy szlacheckie: ziemski i grodzki, które przetrwały do rozbiorów.
W czasie wojny trzynastoletniej Konin wystawił w 1458 roku 15 pieszych na odsiecz oblężonej polskiej załogi Zamku w Malborku.
Miasto rozwijało się w XV i XVI wieku. W 1557 roku w mieście było: 8 rzemieślników, 14 piekarzy, 21 szewców oraz 4 rybaków, jedna cegielnia oraz młyn miejski. Kilka dekad później, w XVII wieku, rozwinęło się sukiennictwo. W 1616 roku czynnych było 30 warsztatów sukienniczych.
Po śmierci Zygmunta Augusta w 1572 roku biskup Jean de Monluc mieszkał przez sześć miesięcy w mieście dla poparcia elekcji niefortunnego króla polskiego Henryka Walezjusza.
W XVII wieku nadeszło pasmo klęsk: epidemie (1628–1631, 1662), seria pożarów, okupacja i złupienie miasta przez Szwedów (1655-1656). W tym okresie Szwedzi zniszczyli zamek. Opuszczony stał do 1818 roku kiedy to, z rozkazu pruskiego rządu, został rozebrany. Poważnym zniszczeniom uległy również fortyfikacje miasta, które po potopie szwedzkim nie były już remontowane. Do ich rozbiórki przystąpiono na przełomie XVIII i XIX wieku, a ostatnie większe fragmenty znikły w 1816 roku. Rozebrana została również północna Brama Toruńska oraz południowa Brama Kaliska.
W 1646 roku Władysław IV Waza wydał przywilej odnawiający dwa jarmarki w mieście i zapewniający ochronę kupcom udającym się oraz powracającym z tych jarmarków.
W 1652 roku dekret starościński zezwolił osiadłym w mieście Szkotom na posiadanie browarów i wyrobu piwa. assistant’ Konin to miasto o statusie powiatu w centralnej Polsce, położone w województwie wielkopolskim. Jest to siedziba powiatu konińskiego, leżąca w Dolinie Konińskiej, nad Wartą. Stanowi główny ośrodek Konińskiego Zagłębia Węgla Brunatnego.
Prawa miejskie Konin uzyskał przed rokiem 1293. Było to miasto królewskie Korony Królestwa Polskiego, będące częścią starostwa konińskiego. W drugiej połowie XVI wieku znajdowało się w powiecie konińskim województwa kaliskiego.
Z okresu około 9000-8000 roku p.n.e. pochodzą narzędzia krzemienne – ostrza trzoneczkowe, drapacze, rylce i noże – znalezione na wydmach nadwarciańskich. Świadczą one o istnieniu skupisk ludności z kultury świderskiej na terenie obecnego Konina i jego okolic. Z późniejszego okresu pochodzi cmentarzysko ludności z kultury przeworskiej.
Gród istniał już w X wieku i to właśnie wokół niego powstało miasto. Pierwsza wzmianka o Koninie (tj. o wójcie Gosławie z Konina) pochodzi z 1293 roku. Początkowo Konin był osadą na wyspie pośród rozlewisk Warty, strzegącą brodu, a później mostu (pierwsza wzmianka z 1328 roku) na szlaku między Kaliszem a Kruszwicą.
W 1306 roku miasto opowiedziało się po stronie Władysława Łokietka w walce o koronę polską. Z tego samego okresu pochodzą wzmianki o kasztelanach konińskich.
Gród został spalony przez Krzyżaków w 1331 roku, a następnie odbudowany na polecenie Kazimierza Wielkiego w latach 1333–1370. Wtedy to król polski nakazał zbudować murowany zamek w Koninie. Miasto otoczono murem z basztami i stało się siedzibą powiatu sądowego (starosta koniński rezydował w zamku, który obecnie już nie istnieje).