Maszewo, znane również jako Massow, to miasto położone w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim. Miasto leży w środkowej części gminy Maszewo, na południe od Jeziora Maszewskiego i zajmuje powierzchnię około 6 km² (554 ha). Maszewo jest siedzibą władz gminnych i oddalone jest o około 20 km od miasta powiatowego Goleniowa oraz o około 50 km od Szczecina. W latach 1946-1998 miasto administracyjnie należało do województwa szczecińskiego.
W X-XII wieku na terenie Maszewa znajdował się słowiański gród. Najwcześniejsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1233 roku, kiedy to wymieniony został lokalny proboszcz Bertram. W 1259 roku, po podziale dóbr pomiędzy książętami pomorskimi a biskupstwem kamieńskim, Maszewo stało się własnością biskupów. Taka sytuacja utrzymała się do połowy XV wieku. Od 1253 roku z miastem związany był rycerz Konrad, prawdopodobnie jego zasadźca, który przybrał nazwisko von Massow.
Maszewo otrzymało prawa miejskie na prawie magdeburskim w 1278 roku z rąk biskupa kamieńskiego Hermanna von Gleichen. Wraz z przywilejem miasto otrzymało 130 łanów ziemi. Po kolejnych czterech latach mieszczanie zostali zwolnieni przez Bogusława IV z płacenia cła mostowego i drogowego na terenie księstwa. W 1286 roku biskup Herman nadał miastu przywilej na prawie lubeckim, prawo posiadania młynów wodnych i wiatraków oraz połowu ryb na jeziorze i pobierania myta z dróg lądowych.
Dochody uzyskane w ten sposób dzielono między kasę miejską (⅓) i biskupa (⅔). Przywileje te zostały potwierdzone w następnych latach przez księcia Bogusława X (1501), grafa Ludwika von Eberstein (1663), Fryderyka III (1699) i króla Wilhelma I (1741). W 1310 roku założono w Maszewie bractwo kościelne, którego członkiem był m.in. rycerz Ludeke von Massow. W 1334 roku Conrad von Massow sprzedał część grodu biskupom kamieńskim, którzy z kolei oddali ją w lenno rodzinie von Dossow (1363), a potem duchownemu Poppe (1372). W roku 1435 lub 1451 miasto zostało sprzedane Bogusławowi IX, a w 1466 oddane kolejnym lennikom – rodzinie von Eberstein.
Już w XIV wieku miejscowość była otoczona murami miejskimi oraz posiadała kościół. W XV wieku powstała zabudowa mieszczańska i ratusz. Poza murami znajdowały się najprawdopodobniej dwa przedmieścia przed bramami – stargardzką i nowogardzką. Źródłem dochodów ówczesnych mieszczan było rolnictwo, handel i drobne rzemiosło. W drugiej połowie XVI wieku właściciele wybudowali zamek po południowo-zachodniej części miasta. Z początkiem XVII wieku rozbudowano przedmieścia, powstały nowe budynki gospodarcze, a miasto liczyło około 1000 mieszkańców.
W wyniku epidemii cholery w 1625 roku liczba mieszkańców zmniejszyła się o połowę. Następnie, w latach 1628, 1638 i 1639 wybuchały pożary, które były przyczyną śmierci kolejnych osób oraz zniszczyły niemal całą zabudowę miasta. Od 1635 roku Ebersteinowie wydzierżawiali Maszewo Melchiorowi i Ewaldowi von Wedell. Po śmierci ostatniego potomka z rodziny von Eberstein, ich majątek przeszedł w ręce margrabiów brandenburskich. W 1664 roku Maszewo odkupiła Jadwiga Eleonora zu Wied, córka Georga Ebersteina, a po roku 1692 miasto wróciło ponownie do Brandenburgii.
W drugiej połowie XVII wieku liczba mieszkańców zaczęła wzrastać, odbudowywano też zabudowania mieszkalne i gospodarcze. W 1740 roku wybudowano szpital, a w 1743 roku w okolicy miasta uruchomiono cegielnię. W latach 1784-1786 zlikwidowane zostały średniowieczne obwałowania, a fosa zasypana została ziemią. W latach 1821-1822 wybudowano nowy ratusz. W 1866 roku, w ramach prac związanych z budową nowych brukowanych dróg, podjęto decyzję o rozebraniu bram miejskich. Z początkiem XX wieku (1903) Maszewo zostało połączone z Goleniowem koleją żelazną, a w okolicach dworca kolejowego powstało nowe osiedle z gmachami użyteczności publicznej.
Armia Czerwona zajęła Maszewo 7 marca 1945 roku, miasto uległo zniszczeniom w 30%. W rezultacie II wojny światowej miejscowość została włączona do Polski. Dotychczasowa ludność Maszewa została wysiedlona.