59-850 Świeradów-Zdrój (woj. dolnośląskie)
Liczba miejsc: 32
Świeradów-Zdrój, znany również jako Bad Flinsberg, to miasto uzdrowiskowe w województwie dolnośląskim, w powiecie lubańskim.
Znajduje się na Dolnym Śląsku, w południowo-zachodniej części województwa dolnośląskiego, w południowej części powiatu lubańskiego, w Sudetach Zachodnich, niedaleko Jeleniej Góry. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa jeleniogórskiego.
Położone jest na wysokości 450–710 m n.p.m. w Górach Izerskich, w dolinie rzeki Kwisy (w tzw. Obniżeniu Świeradowskim), oddzielającej Wysoki Grzbiet na południu od Kamienickiego Grzbietu na północy. Po włączeniu Czerniawy-Zdroju obejmuje również dolinę Czarnego Potoku, a również wychodzi nieco na Pogórze Izerskie.
Według danych z roku 2002 Świeradów-Zdrój miał obszar 20,77 km², w tym: użytki rolne 41%, użytki leśne 40%, Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 20,72 km² (283. miejsce w kraju).
Świeradów był trzykrotnie plądrowany w latach 1634–1639. Jednym z powodów było przywiązanie mieszkańców ówczesnego Świeradowa do wiary protestanckiej. Również w 1642 roku Świeradów został ograbiony. W 1645 roku stacjonowały tu wojska rotmistrza Hermanna podczas szturmu przez Szwedów zamku Gryf.
W pochodzącej z 1600 roku naukowej publikacji Kaspara Schwenckfelda napisano o kwaśnych wodach mineralnych, które biją ze źródła przy wsi Fegebeutel pod wysokim lasem[potrzebny przypis]. W roku 1777 opublikowano[b] wyniki analiz wód znajdujących się między innymi w Świeradowie oraz informacje dotyczące składu chemicznego i ich medycznego zastosowania[16]. Z badań przeprowadzonych w roku 1783 potwierdzono, że wody świeradowskie skutecznie leczą wiele schorzeń. W 1754 roku okryto dachem górne źródło, a w 1768 roku przebudowano górne źródło i wybudowano dom mieszkalny z 14 pokojami.
W 1795 wybudowano pierwszy dom zdrojowy, zaś w 1817 odkryto źródło w korycie rzeki, w związku z czym uregulowano jej przebieg i wybudowano zdrój zwany Dolnym Świeradowem. Był jednym z pierwszych uzdrowisk, gdzie poza funkcją pitną wprowadzono kąpiele w wywarze z kory świerku i w borowinie. W roku 1840 Świeradów liczył 1687 mieszkańców, w 1895 znaczna część uzdrowiska spłonęła. W 1899 odbudowano dom zdrojowy dodając 45-metrową wieżę oraz urządzono otaczający go park zdrojowy, powstała pijalnia wód w Górnym Zdroju oraz 80-metrowy kryty hall spacerowy. W 1909 roku z inicjatywy prywatnego inwestora doprowadzono z Mirska linię kolejową. W 1934 odkryto źródło radonowe, w 1935 r. utworzono związek, czego konsekwencją było m.in. wybudowanie drogi do Szklarskiej Poręby.
Po kapitulacji III Rzeszy w maju 1945 r. uzdrowisko zostało w dniach 8–9 maja 1945 zajęte przez wojska radzieckie, a następnie przekazane polskiej administracji. Jego dotychczasowi mieszkańcy zostali wysiedleni do Niemiec. W latach 1950–1953 rozbudowano ujęcie, wymieniono rurociągi i infrastrukturę[17].
W 1946 roku miejscowość uzyskała prawa miejskie[18]. 1 stycznia 1973 roku do miasta włączono sąsiednie sołectwo – Czerniawę-Zdrój assistant’ Świeradów-Zdrój, znany również jako Bad Flinsberg, to miasto uzdrowiskowe w województwie dolnośląskim, w powiecie lubańskim.
Znajduje się na Dolnym Śląsku, w południowo-zachodniej części województwa dolnośląskiego, w południowej części powiatu lubańskiego, w Sudetach Zachodnich, niedaleko Jeleniej Góry. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa jeleniogórskiego.
Położone jest na wysokości 450–710 m n.p.m. w Górach Izerskich, w dolinie rzeki Kwisy (w tzw. Obniżeniu Świeradowskim), oddzielającej Wysoki Grzbiet na południu od Kamienickiego Grzbietu na północy. Po włączeniu Czerniawy-Zdroju obejmuje również dolinę Czarnego Potoku, a również wychodzi nieco na Pogórze Izerskie.
Według danych z roku 2002 Świeradów-Zdrój miał obszar 20,77 km², w tym: użytki rolne 41%, użytki leśne 40%, Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 20,72 km² (283. miejsce w kraju).
Świeradów był trzykrotnie plądrowany w latach 1634–1639. Jednym z powodów było przywiązanie mieszkańców ówczesnego Świeradowa do wiary protestanckiej. Również w 1642 roku Świeradów został ograbiony. W 1645 roku stacjonowały tu wojska rotmistrza Hermanna podczas szturmu przez Szwedów zamku Gryf.
W pochodzącej z 1600 roku naukowej publikacji Kaspara Schwenckfelda napisano o kwaśnych wodach mineralnych, które biją ze źródła przy wsi Fegebeutel pod wysokim lasem[potrzebny przypis]. W roku 1777 opublikowano[b] wyniki analiz wód znajdujących się między innymi w Świeradowie oraz informacje dotyczące składu chemicznego i ich medycznego zastosowania[16]. Z badań przeprowadzonych w roku 1783 potwierdzono, że wody świeradowskie skutecznie leczą wiele schorzeń. W 1754 roku okryto dachem górne źródło, a w 1768 roku przebudowano górne źródło i wybudowano dom mieszkalny z 14 pokojami.
W 1795 wybudowano pierwszy dom zdrojowy, zaś w 1817 odkryto źródło w korycie rzeki, w związku z czym uregulowano jej przebieg i wybudowano zdrój zwany Dolnym Świeradowem. Był jednym z pierwszych uzdrowisk, gdzie poza funkcją pitną wprowadzono kąpiele w wywarze z kory świerku i w borowinie.