Działoszyce to miasto położone w południowej Polsce, w województwie świętokrzyskim, w powiecie pińczowskim. Jest to siedziba miejsko-wiejskiej gminy Działoszyce i leży nad rzeką Nidzicą.
Pierwsza wzmianka o Działoszycach pochodzi z 1220 roku. Osada położona była na szlaku handlowym prowadzącym z Krakowa przez Skalbmierz i Wiślicę. Działoszyce rozwijały się dzięki protekcji biskupa Iwona Odrowąża. W czasach Kazimierza Wielkiego miały około 430 mieszkańców. W 1409 roku król Władysław Jagiełło nadał osadzie prawa miejskie.
Ród Ostrogskich, do którego należało miasto, otrzymał przywilej na pobieranie opłat mostowych od kupców wielkopolskich. Działoszyce były ośrodkiem rzemieślniczym i handlowym. Rozwijały się tu garbarstwo i olejarstwo, a w późniejszym okresie sukiennictwo. W 1629 roku w mieście było 13 rzemieślników. Znajdowały się tu młyn i stępa napędzane przez dwa koła wodne.
W 1795 roku, w następstwie III rozbioru, Działoszyce znalazły się na dwanaście lat w zaborze austriackim. W okresie 1807–1815 należały do Księstwa Warszawskiego, by w 1815 roku, na ponad sto lat przejść pod zabór rosyjski. Pozostawanie blisko granicy z Austrią i Rzeczpospolitą Krakowską, w dogodnym dla handlu obszarze, sprawiło, że w „lwim grodzie” znacznie nasiliło się osadnictwo żydowskie.
W 1820 roku liczba ludności miasta wynosiła już 1692 osoby. Wśród nich było 436 chrześcijan i 1256 Żydów (74%). Pierwsi trudnili się głównie rzemiosłem i rolnictwem, drudzy zajmowali się przede wszystkim handlem. W 1899 roku spośród ogólnej liczby 5170 mieszkańców, 4673 (90%) było Żydami. Zajmowali się przeważnie przemysłem i handlem.
18 lutego 1918 roku miała miejsca masowa demonstracja polskiej ludności z Działoszyc i okolicy przeciwko Traktatowi Brzeskiemu z 9 lutego 1918 roku, którego treść wywołała wzburzenie wśród polskiej opinii publicznej. Manifestacja została zorganizowana przez miejscowy oddział Polskiej Organizacji Wojskowej.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego w Działoszycach Żydzi stanowili około 80% mieszkańców miasta. W Działoszycach handlowano zbożem, drobiem oraz trzodą chlewną. Funkcjonowało tu także kilka małych zakładów przemysłowych. Liczba mieszkańców malała z powodu konkurencji większych zakładów przemysłowych położonych w sąsiednich ośrodkach oraz problemów komunikacyjnych.